Kultura

W gabinecie prezydenta Krakowa, w miejscu, gdzie zapadają decyzje o strategicznych inwestycjach i parkingowych podwyżkach, podpisano dokument, który ma znaczenie symboliczne. Nowe Porozumienie w sprawie minimalnych wynagrodzeń dla osób artystycznych, zawarte między Obywatelskim Forum Sztuki Współczesnej a dwiema instytucjami: MOCAK-iem (reprezentowanym przez dyrektora Adama Budaka) i Bunkrem Sztuki (reprezentowanym przez dyrektorkę Delfinę Jałowik), to coś więcej niż kolejny podpis pod urzędowym papierem. To krok w stronę normalności.

W budynku Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie przy ul. Książęcej 4 otworzyła się Phenomenaa Gallery – autorska galeria sztuki współczesnej założona przez Omenę Mensah, kolekcjonerkę, filantropkę i wizjonerkę budującą mosty między Europą a Afryką.

Od 21 listopada w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki można oglądać wystawę „Ghost Rider” autorstwa Christelle Oyiri. Artystka w swojej pracy przywołuje zapomnianych pionierów muzyki tanecznej, których brzmienia ukształtowały współczesną kulturę klubową.

Około 200 kobiecych głosów z różnych epok i stron świata mówi o tożsamości, niesprawiedliwości społecznej, przemocy i wojnie, ale też cielesności, życiu wewnętrznym oraz intymnym. Tę przebogatą, przekrojową i inspirującą do dyskusji perspektywę odkrywają dla nas najnowsze wystawy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej.

Nieznośna polaryzacja, kompleksy, akceptacja niskich standardów, brak wymiany elit politycznych. To tylko niektóre z grzechów polskich polityków według byłego ambasadora USA w Polsce Marka Brzezinskiego i jego partnerki Olgi Leonowicz.

Wydawać by się mogło, że w galerii BWA w Bielsku-Białej widać tylko obrazy. Ale tak naprawdę stamtąd rozciąga się widok dużo szerszy niż pole sztuki współczesnej. Taka jest rzeczywistość Bielskiej Jesieni, jednego z najważniejszych przeglądów malarstwa, który znów swym werdyktem wzbudził kontrowersje, udowadniając, że nie jest to „po prostu” przegląd malarstwa.

Paryż znowu patrzy w różnych foto-kierunkach, nie pomijając Polski. Bo dzieła artystów aparatu znad Wisły znów nie brakuje na jednych z najważniejszych na kontynencie targów fotografii. W tym roku w Grand Palais widać odbicie całej polskiej fotografii. Od archiwum po eksperyment, od pamięci po post-internetową ironię. Nie musimy się już na takich imprezach przedstawiać. Nadajemy własny ton. Dotyczy to i artystów, i galerii.

Naprężone jutowe sznurki wpijały się w jasne ciało. Brązowe liny ściskały obrzmiałe kostki. Rozcapierzone, drewniane zęby widelca rozwarstwiały świeże mięso… Czytasz dalej, mimo że to kolejny tekst o rynku kolekcjonerskim? A więc właśnie. W kinach tymczasem „Dom dobry”, najnowszy film Wojciecha Smarzowskiego. Doskonały pretekst dla pytania, jak to możliwe, że jedna przemoc paraliżuje, a inna wręcz niezdrowo syci wzrok.

Didżeje niegdyś kojarzeni głównie z klubami i festiwalami muzycznymi, dzisiaj coraz częściej łączeni są ze śniadaniami, imprezami w środku dnia i wieloma wydarzeniami organizowanymi przez różne marki. Co ciekawe, w tym gronie rośnie liczba kobiet, które z powodzeniem radzą sobie za stołem didżejskim.

„Hołos” zaczyna się od dźwięku – nie muzyki, lecz głosu, który niesie pamięć. To pierwsza w Polsce opera łemkowska. Powstała z potrzeby odzyskiwania tego, co przez dekady było przemilczane. Łączy biały śpiew z elektroniką, obrzęd z performansem, przeszłość z teraźniejszością. Zrodzona w dolinach Łemkowszczyzny, dziś wybrzmiewa na największych scenach.